Blackpool is weer achter de rug. John Van Der Lely schreef ook nu weer een pracht verslag over zijn belevenissen. Met dank ook aan Gunther Guinée voor de meeste foto’s. De video’s zijn niet van alle beschreven acts en door de redactie toegevoegd.
Vrijdagmorgen en middag….
De eerste ochtend wakker geworden in Blackpool, dit keer weer in een ander hotel en dit hotel bevalt wel. Het ontbijt is in buffetvorm, dat valt ook echt niet tegen. Er is ook een wedstrijdelement; de eerste vier mensen in de ontbijtzaal winnen een croissantje. Wintergardens wordt elk jaar opgeknapt, eerlijk is eerlijk, de meeste ruimtes zien er echt goed uit, dat was jaren geleden wel anders. Zoals altijd begon onze dag in de dealerhallen maar we zorgden ervoor dat we op tijd waren voor het close-up gala.
Genieten van het close-up gala.
In tegenstelling tot andere jaren kun je geen plaatsen meer vrijhouden voor vrienden. Er wordt goed opgelet dat je aanschuift om zoveel mogelijk mensen de zaal in te laten dus je moet dus echt op tijd zijn.
Het close-up gala werd geopend door Michael O’Brien. Eigenlijk zagen we allemaal bekende routines zoals ‘oil and water’ en ‘out of this world’, maar dan met speciale kaarten van onder meer biermerken en Pokémon. Het eindigde met een chop cup routine en eigenlijk was het allemaal niet indrukwekkend.
Kyle Purnell was de tweede in de rij, een Penn and Teller fooler, een hele energieke kerel. Dit was veel leuker om te zien, met onder meer calculator cards en een leuke ‘any card at any number’. Toch was dit ook nog van een niveau dat we schandalig genoeg na een aantal jaar Blackpool al normaal beginnen te vinden. Dat veranderde bij de volgende deelnemer.
Het dak eraf voor Sedlacek.
Bernardo Sedlacek was van een heel ander kaliber. Dat begon al toen hij vroeg wie hem wilde helpen en vervolgens al die mensen op het podium haalde. Voor hen werd het toen ècht close-up. Met een bizarre opening, een soort invisible deck maar dan met een door een toeschouwer onder de tafel omgedraaide kaart, en vervolgens een heel indrukwekkende ‘oil and water’ verraste hij de hele zaal toen de 52 -/- 8 kaarten die níét meededen ook ineens als ‘oil and water’ gescheiden waren. Een heel leuk effect! Het eind was echt briljant. Het leek fout te gaan en zijn redding was “je kan de laatste kaart nu omdraaien, maar je kan hem ook terug in het deck steken…. dan blijft de uitkomst voor altijd een mysterie”. En toen liep hij van het podium af… Na enig twijfelen draaide de toeschouwer toch maar de kaart om en het klopte, echt een geweldig moment waarna Bernardo natuurlijk even terugkwam om zijn applaus te halen. Dat mocht ook wel want het dak ging eraf!
De laatste in het close-up gala was Danny Goldsmith. Wat zullen de munt-goochelaars balen als ze dit gemist hebben zeg! We hebben de afgelopen jaren al heel veel gezien maar zoiets nog niet eerder. Bijvoorbeeld hoe hij munten opat en een jumbo-coin in zijn borstzakje deed, terwijl hij geen borstzakje had! Ik kan me geen enkele munt-goochelaar herinneren waarbij ik gelachen heb, maar deze moet je gewoon echt gezien hebben. Een staande ovatie sloot het close-up gala af….
Naar de dealers met de hand op mijn knip.
Natuurlijk hebben we alweer heel veel mooie dingen gezien maar we kunnen ons inhouden, voordat ik vertrek kijk ik altijd in de kast. Dan schaam ik me even dood en dat helpt me met voorkomen dat ik weer van alles koop. De dealers zijn altijd leuk. Veel publiek bij de stand van Premium Magic met hun Green Lemon producten.
De show van Matt O’Neill wordt dit weekend drie keer opgevoerd, hij is 22 jaar oud en treed al jaren op in het Magic Castle. Tijdens het vollopen van de zaal vroeg hij aan heel veel mensen wat hun naam was en als opener vroeg hij iedereen aan wie hij de naam gevraagd had om te gaan staan. Dat was waanzinnig om te zien want er stonden gewoon minstens 60 mensen op. Vervolgens noemde hij van werkelijk iedereen de naam, geen truc, gewoon een heel goed getraind geheugen.
Deze hele show was van een niveau waardoor je kan begrijpen dat er mensen zijn die echt ‘paranormale personen’ geloven. Het was gewoon ‘echt’. Nou ja, natuurlijk niet, maar het leek echt. Hij sloot af met een kleine les in het peg-system, een soort geheugentraining dat met associaties werkt. Zondag in de lezing krijgen we les om namen van mensen te onthouden, dat heb ik echt nodig! Ben benieuwd of dat ook bij mij werkt. Het is heel leuk om steeds weer andere Nederlanders tegen te komen die werkelijk heel andere dingen hebben gezien dan wij, er is zoveel om uit te kiezen.
Nu onderweg naar de Spanish Hall voor een lezing van Adrien Quillien die we vorig jaar hebben gezien met zijn geweldige bartender act in Blackpool én in Zeist. Daar opende hij de lecture mee maar daarna werd het wat saai met een geschiedenisles over cocktails etc. dus we zijn weggegaan.
Shoot Ogawa, briljant!
In de rij voor Shoot Ogawa, logisch. Alle stoelen waren bezet maar opeens zag ik iemand met stoelen sjouwen, dat kunnen wij natuurlijk ook dus toch kunnen zitten. Shoot herinnerde ik me van zijn FISM-act in Canada. Briljant met munten die in lepels veranderden, maar ik kon me niet voorstellen dat dit een uur kon boeien. Man wat zat ik ernaast! Een geweldige show van een vakkundige performer. Af en toe geloof je je ogen niet en zijn teksten die, als ik ze opschrijf, arrogant zouden lijken maakten het hilarisch. Een hele hoge likeability! Iedereen zat met open mond naar zijn versie van het ringenspel te kijken.
Heel vreemd was het dat hij nadat hij te horen kreeg dat hij nog 35 minuten had, de show leek te gaan stoppen. Na een staande ovatie kwam een toegift, wederom heel knap maar hij was ruim binnen het uur klaar. Heel vreemd als je je bedenkt dat hij een paar keer heeft herhaald dat zijn normale show 70 minuten duurt. Tijd om wat drinken voordat de galashow begint.
Een geweldige galashow met onze held Miki Dark!
Een geweldige galashow gezien die begon met een danseres die op miraculeuze wijze verdween en vervolgens met Miki Dark die met een levensgrote guillotine Greg Petty letterlijk een kopje kleiner maakte. Helaas had hij pech met een mechanisch deel van zijn tweede act maar hij blijft natuurlijk onze held!! De bartender act van Adrien Quillien blijft spetterend, letterlijk vuurwerk!
Vervolgens onder meer een jongleer act met ballen die een eigen leven leiden, (helium gevuld?) door Rémi Lasvenes, onmogelijke dingen gezien, helemaal geweldig.
De blinddoekact van The Clairvoyants blijf je als Nederlander automatisch vergelijken met Rob & Emiel en hoe mooi ook, ‘wij’ zijn sneller en beter gewend.
De finale was Kim Young Min, het ‘zandmannetje’, dit blijft in één woord fantastisch om te zien, voordat we de zaal uitliepen kreeg hij een staande ovatie.
Ik heb het gevoel dat ik iets vergeet maar zonder aantekeningen lukt dit niet…
Nu wachten op de volgende show en dan een kort nachtje. Tijdens het wachten een dealerdemo gezien van Sven van The Premium Magic Store, The Tiny Grand Illusion, 5 sterren!
Zaterdagochtend en middag.
Paul Richards, iedereen die weleens in Blackpool is geweest kent die naam. De founder van Elmwood Magic met een tomeloze energie, een man die letterlijk de hele dag non-stop demonstreert, geweldig. De belangstelling voor zijn lezing was mega, een volle zaal met ook een hoop mensen die zonder zitplaats de lezing volgen. Zijn demo en uitleg van een Rising Card routine was schitterend en zo eenvoudig dat het onbegrijpelijk is dat we deze versie niet kenden. Vervolgens een biljet penetratie die ik eigenlijk wel kende maar met mijn geheugen is na een paar jaar alles weer nieuw…
foto: John Van Der Lely
De Bearpit, helaas een afknapper.
In afwachting van de Bearpit, eigenlijk de laatste jaren één van onze favoriete onderdelen, bezochten we de dealers weer. We hebben een tijdje staan te praten met een dealer die we tijdens FISM 2022 ontmoet hebben die hele mooie dingen maakt en vervolgens sloten we aan bij alle mensen die naar de Bearpit wilden. De formule is even simpel als slim; het publiek zit aan tafels en diverse close-up performers wisselen steeds van tafel. Ditmaal niet, de belangstelling was te groot, in een grote zaal waren slechts vier tafels geplaatst met een gigantisch aantal stoelen en de artiesten werkten zonder versterker en camera. Met andere woorden, echt geen moer van te zien en geen woord te verstaan. Tijdens het optreden van de tweede performer zijn we weggelopen, op de gang stonden mensen te wachten tot ze naar binnen mochten.
De zalen hebben een maximumcapaciteit die strikt gehandhaafd wordt. Iedereen die vroeg waarom we wegliepen (meerdere mensen overigens) kregen te horen dat er op deze manier niets aan is. Het is gewoon zonde om mensen hierop te laten wachten. Dat is ook gelijk de ergernis van velen. Niet het feit dat er gehandhaafd wordt maar dat de belangstelling door de organisatie echt onderschat is.
Vol is vol in de zalen, een tegenvaller voor velen…
Mensen staan heel lang in de rij voor hun favoriete artiest om vervolgens te horen dat er geen plek meer vrij is.
Wij maakten dit voor het eerst mee, maar Maurice Meijer bijvoorbeeld al drie keer. Dat gaat natuurlijk echt vervelen. Zeker omdat de meeste performers maar één lecture geven, dat moet eigenlijk volgend jaar echt anders, anders wordt dit congres slachtoffer van het eigen succes! Gelukkig lijken er dit jaar nog meer dealers dan andere jaren dus er is vrijwel de hele dag genoeg te zien en genieten. Maar ik hoor wel veel mensen klagen over het feit dat ze niet kunnen zien wat ze graag willen zien. Iedereen verheugt zich op Mac King, tot die tijd lopen we natuurlijk nog wat zalen in, als er plaats is….
Zaterdagavond.
We zijn wat eerder gaan eten omdat om 18:30 een tweetal shows zouden starten, Ben Hart en Magical Bones. De rij voor Ben Hart was absurd lang, voor Bones wat minder, maar heel veel mensen bleken in de verkeerde rij te staan. Dat was ook echt verwarrend, de rijen waren dusdanig lang dat deze elkaar raakten wat bij het binnengaan van de zaal voor sommigen voor een pijnlijke verrassing zorgde. Snel even van rij wisselen dus.
Wij zaten bij Bones, bij anderen misschien bekend om zijn optreden in Fool Us en BGT. Om 18:25 was de zaal van Ben Hart blijkbaar vol want toen kwamen er een hoop mensen steunend bij ons binnen. De zoveelste misser want er zijn een hoop mensen teleurgesteld dit jaar i.v.m. het mislopen van voorstellingen. Ik had automatisch aangenomen dat ‘Black Magic’ betekende dat er weer zo’n totaaldwaas met scheermesjes kwam of met een vishaak door zijn wang, maar gelukkig doelde de woordspeling op zijn huidskleur. Een mix van dans, magic, Hip Hop, breakdance en Sam the Bellhop; pestherrie is een korte samenvatting. Bones eindigde met een zwaardkist illusie met een kartonnen doos waar hij omgekleed uitkwam, dat was echt een sterk eind.
Headliner Mac King; fe-no-me-naal.
Vervolgens de show waar iedereen op had gewacht en we zijn niet teleurgesteld. Mac King, een naam die ik eigenlijk volledig in hoofdletters moet schrijven want het was echt fenomenaal. De headliner van het congres met zijn volledige Las Vegas show, compleet met tent, goudvis en een (geleende) cavia. Alleen al de reactie van werkelijk de hele zaal op “Howdy, I’m Mac King” was geweldig, voor mijn gevoel een minutenlang applaus moet er toch voor gezorgd hebben dat Mac King wat druk voelde, de verwachting was nogal groot.
Die verwachting werd absoluut waargemaakt, alle Blackpoolgangers hebben een show gezien om niet meer te vergeten. Zeker niet voor Karim die het podium op werd gehaald. Omdat niemand hier meer overheen komt besloot ik richting hotel te gaan, met een korte tussenstop in het Ruskin.
Terwijl ik dit verslag aan het afronden ben krijg ik een berichtje van Jesse dat hij ook onderweg naar het hotel is. Hij was nog even bij Jack Gleadow binnen geweest, langer dan 15 minuten heeft hij het niet volgehouden. Hij deed wat imitaties en toen hij David Copperfield nadeed en in zijn blote kont de maan zou laten verdwijnen was hij het wel zat. Dit soort kinderhumor is alleen leuk als je stomdronken bent. Nu even slapen, morgen snel weer verder!
Zondagmorgen en -middag.
Natuurlijk weer gestart met een rondje dealers en 45 minuten voor aanvang richting het close-up gala. Daar stond al een rij van ongeveer 20 meter van meerdere mensen breed. Die rij groeide snel aan en al snel konden we het eind achter ons niet meer zien. Overduidelijk dus weer een teleurstelling voor heel veel mensen.
De eerste artiest was Paul Richards, die man zit vol energie en zijn optreden was heel verhalend, erg leuk om te zien. Running gag bij alle artiesten was het voorstellen, Paul Richards was een artiestennaam, zijn echte naam was iets als Johnny Sunshine maar hij wilde een meer ‘showy’ naam.
Camaron Francis begon met vertellen dat zijn echte naam Paul Richards was. Zijn begin was wat flauw maar vervolgens liet hij alles door de toeschouwers doen, volledig hands-off en dat was indrukwekkend.
David Regal, maar zijn echte naam… je raadt het al… Een hele leuke 10 minuten waarbij David The Power overgaf aan twee toeschouwers die zichzelf vervolgens verbaasden. Wat een geroutineerde performer dit, een topper.
De laatste in de rij, Anne Deguzman, een Penn & Teller Fooler, die bleek echt zo te heten. Een demonstratie cardestry, vervolgens Sudden Deck waarvan ze nu ongeveer een kwartier wist dat dit een David Regal effect is. Ze eindigde met een calculator trick met als uitkomst de datum en exacte tijd.
Bij de dealers hebben we ons vermaakt tot de megatalk met Mac King, die toegaf toch echt een soort zenuwachtig te zijn geweest. Een geleende cavia, een aflopend podium, een door een ander gekochte vis (zou de maat wel kloppen) zorgden voor korte nachten. Op een of andere manier vond ik het minder leuk dan verwacht. De anekdotes over onder meer de periode met Lance Burton waren geweldig maar het aantal anekdotes had van mij meer mogen zijn. De talk werd afgesloten met een aankondiging dat er gesigneerde posters verkocht zouden worden. En als je nu, bijna anderhalf uur later, naar dat kraampje kijkt staat er nog steeds een bizarre rij!! £ 10,- per stuk, maximaal 4 per persoon.
Terwijl ik dit afrondde verscheen ineens Mike Walther aan het tafeltje waar ik me verstopt had. Hij vertelde over vrijdagavond en zijn belevenissen van de afgelopen tijd, leuk om hem weer eens te spreken. Gelukkig zag hij de pech van vrijdag ook echt gewoon als pech, en door…
foto: John Van Der Lely
Vervolgens verscheen Cillian O’Conner aan tafel, 14 jaar oud en 3e prijswinnaar van BGT. Die werd vervolgens in een Miki Dark shirt gehesen, geweldig. Ze kennen elkaar natuurlijk van de Got Talent shows.
Mat O’Neill, groots!
Nu naar een soort geheugentraining van Mat O’Neill, 22 jaar en gezegend met een goed geheugen. Tijdens zijn show, die drie keer is opgevoerd, vertelde hij dat hij tijdens zijn lezing zou leren hoe je namen kunt onthouden. Dat heb ik hard nodig. Deze lezing was groots! Hij begon met een verhaal waarin hij na een ‘8 card revelation’ van de toeschouwers geen complimenten over de truc kreeg maar over het feit dat hij van alle acht de deelnemers de namen had onthouden. Daar moest hij iets mee gaan doen. In elke lezing heeft hij van steeds van ongeveer 60 mensen de naam onthouden, nu, als tijdens de lezing een vraag werd gesteld hoorde je niet ‘die mijnheer met dat witte shirt’ maar, ‘ja Russell’ of ‘ja Carl’ en dat is absurd.
Iemand vroeg of hij wist van wie het wereldrecord namen onthouden is. Dat wist hij, 218 namen in 15 minuten, een vrouw uit Pakistan…. maar hij wist haar naam niet, dat is wel weer leuk! Die wedstrijd gaat met foto’s, hij werkt anders. Ik heb de lecture-notes gekocht, hou me in de gaten!!!
Zondagmiddag – avond.
Ken je dat? Dat je net een uur lang hebt zitten lachen en een soort genieten en dat je voordat je bij de uitgang bent van anderen hoort dat dit werkelijk het beroerdste was dat ze dit weekend gezien hebben?
Dat gebeurde net bij het verlaten van de zaal na de show van Suhani Shah, een mentaliste uit India. Niels Nijland en Mitch Durbank hadden de show héél anders beleefd dan Jesse en ik. Het ging allemaal wat onbeholpen, ze had geen blinddoek bij zich en vroeg het publiek om een zakdoek, terwijl haar hoofd groter is dan de diagonaal van een zakdoek en ze was ook even vergeten dat je bij het doorsnijden van een appel een mes nodig hebt, dat lag er ook niet. Juist die knullige missers vond ik grappig, maar eerlijk is eerlijk, toen Mitch vroeg hoe ik ernaar zou kijken als het geen leuke meid met mooie glimlach was geweest moest ik hem eigenlijk wel gelijk geven.
We komen net uit de gala-show en ondanks dat dit zeker niet de beste avond was hebben we toch hele mooie dingen gezien.
Een briljante opening door Ikeda Yosuke, de ‘Hello’ act, schitterend, maar volgens iemand hier aan de bar geen goochelen maar gewoon bordjes omdraaien.
Een buik zingende opera zangeres, Shoot met zijn Fism act, Raymond Crowe met zijn jasje, het Montreal Trio liggend op een zeil met een topcamera, eigenlijk weer teveel om op te noemen.
Ik kan verder niet alles benoemen, ik wil even pauze
Blackpool 2024; het was weer een geweldig leuk weekend, jammer dat het alweer afgelopen is.
John Van Der Lely