De winnaars van het NK Goochelen: Espen en Luca en Milan ten Bosch
35 euro
Laten we wel wezen… We zijn en blijven Hollanders. En die willen waar voor hun geld.
Dus als ik € 35,- aftik bij de kassa in een loods op een industriegebied, dan stap ik vol gezond cynisme de zaal binnen. “Kom maar op! Laat maar eens wat zien!”
Naar binnen
En pats boem, daar was verrassing nummer 1. Die loods op dat industriegebied is van binnen een theater om je vingers bij af te likken. Doeken, lampjes, kroonluchters en een toneel dat niet te groot en niet te klein is… Manro en Jeanine hebben het prima voor elkaar! De tafeltjes vol met familie en vrienden van de deelnemers, maar voor mij maakten vooral de vele bekenden het feestje compleet. Het leek wel een reünie.
Keurig op tijd, ook daar houden wij Hollanders van, werd er afgetrapt. Jim en Victoria kondigden samen met een tevoorschijn getoverde goudvis onze president Jasper aan. Deze opende de dag door Goochelvereniging Passe Passe in het zonnetje te zetten vanwege hun 75-jarig jubileum en hun jarenlange inzet voor de jeugd. Vervolgens kregen Manro en Jeanine een terechte Pluim van de president, waarna deze zijn verhaal afrondde. Met hier en daar een grapje probeerde hij de zaal op te warmen, maar wij zaten ondertussen te stuiteren van ongeduld om jong talent te zien schitteren, dus dat was nog niet helemaal aan ons besteed.
Manro en Jeanine krijgen de Pluim van de President
Close Up
Dankzij een camera en een scherm kon ook de toeschouwer op de ‘goedkopere’ plaatsen alles prima zien. Ietsjes meer van boven gefilmd zou het helemaal perfect hebben gemaakt. Alhoewel het toch het mooiste is om het live te zien. Dat is overigens ook voor de goochelaar veel prettiger; als je de zaal in kijkt, krijg je tenminste oogcontact, in plaats van dat iedereen naast je kijkt naar het scherm…
Verrassing 2 volgde snel. Een concours van zeer hoog niveau. Ik zag menig goochelaar op leeftijd jaloerse blikken werpen.
Abel Benninga deed op lekker stevige muziek een zwijgend kaartennummer. Zijn cardhandling was zo vloeiend, dat het aantal jaren oefenen dat daar aan vooraf moet zijn gegaan wat mij betreft niet helemaal overeen leek te komen met zijn jonge leeftijd. Hoe flikken die jonge gasten dat toch? Hij liet vervolgens zijn spel schudden en splitste dat daarna ‘blind’. Het leverde hem de derde prijs op.
Magic ‘Hallo Jumbo’ Tycho toverde met doormidden geknipte bonnetjes (wat de voorspelling ‘kersensnoepjes’ opleverde) en wisselgeld naar aanleiding van de Jumbo reclames. Alles zat strak in het thema, werd technisch ook prima uitgevoerd. Innemend ook. En de slimme vondst om een vrijwilliger naar voren te krijgen was voor mij briljant. Ter controle ging een briefje van €15,- door de zaal. En doodleuk riep hij: “Degene met €15,- moet even naar voren komen”. Zeg dan maar eens nee… De aanmoedigingsprijs voor Tycho. Terecht, want ik wil Tycho nog wel eens terug zien.
Abel Benninga en Magic Tycho
De eerste deelnemer uit Zuid Korea, TaeHwan Kim, zag er fraai uit. Rasta haar met grote pet. Beetje Boney-M, meende ik erin te herkennen. Hij nam plaats achter een minitheatertje waarin hij met zijn wijsvingers de handen van een goochelaar bediende. Voor een betere uitleg moet je de foto maar even bekijken. Hij vertoonde zo een piepklein bekerspel en een al even kleine matrix. Origineel en heel goed op de muziek werkend. Het publiek veerde bijna letterlijk op. Als beloning kreeg hij de eerste prijs in de Hans Klok competitie.
Camiel Hemminga was ’te laat’. Had zijn spullen nog in de auto staan, dus ging ‘improviseren’. Met McDonalds bekers en rietjes. De voorspelling daarna viel wat mij betreft wat in het water. De toeschouwer wilde een ‘McKroket’. Maar dat mocht niet van Camiel. Het moest een ‘Hamburger’ worden. Tja, wie wil er dan ook een McKroket? Ik hoorde later dat Camiel geen lid is van de NMU. Ik zou hem van harte aanraden een club te zoeken met een actieve jeugdafdeling. Ik ben ervan overtuigd dat Camiel dan volgend jaar een ‘vegetarische wrap met aardbeien’ tevoorschijn tovert als het publiek dat wil. Onderschat het lidmaatschap van een NMU vereniging niet!
TaeHwan Kim en Camiel Hemminga
Tussen de acts door was er een gesprekje, geleid door Jim en Victoria, waarbij ook de jury aan het woord kwam om a la ‘Holland’s got talent’ kort te zeggen wat ze van de nummers vonden. Ze waren in sommige gevallen erg lief (té lief?), maar ik vond het wel een aardige opvulling. Het zorgde er ook voor dat alles supersnel en gestroomlijnd liep. Hulde ook voor het technische team!
De jury, met o.a. Gouden NMU Speld dragers Marcel en Aquilla, had het zwaar. De verschillen tussen de deelnemers waren minimaal.
Syb Faes. Tja, ik vind dit prachtig. Hij speelt een ballet met kaarten die verkleuren, verdwijnen en verkleinen. Zo esthetisch, zo adembenemend. Je voelde het in de zaal. Hij doet flourishes waar ik als oude zak alleen maar van kan dromen. Hij schuwde ook het risico niet. Geen selfworking spul voor Syb. Dat risico heeft natuurlijk een schaduwkant. Er kan een keer een kaart vallen. Syb gaf in het nagesprek zelf al aan dat het hier en daar niet helemaal 100% was gegaan. Desalniettemin was uw verslaggever bijzonder verbaasd dat er geen prijs in zat. Gelukkig wel een ‘onderscheiding voor uitvinding’. Dat zie je niet vaak bij junioren. Ik kijk al uit naar zijn volgende act!
De Koreaanse Hakyung Nam deed in een schattig jurkje en schattige muziek een balletje balletje met een mevrouw uit het pubiek, waarbij de mevrouw er zeer toepasselijk geen ‘bal’ van snapte. Dit gooide de act lichtelijk in de war, maar daar ging Hakyung Nam gelukkig prima mee om. De originele twist, het balletje was een konijn en de bekers waren kleine goochelhoedjes, was grappig. Maar veel meer dan dat gebeurde er niet echt.
Syb Faes en Hakyung Nam
Voordat Wessel Kort opkwam werd ik al vrolijk. De eenvoudige maar stijlvolle setting (antieke stoel en krukje) maakte nieuwsgierig. Wessel vertelde een sprookje voor volwassenen. Met grapjes voor volwassenen “De kaart, een Klaver J.. Zal wel Jesse zijn… Jesse Klaver” kreeg hij de zaal op zijn hand. Jesse verscheen later rug aan rug versmolten met de kaart van de toeschouwer terug op een vrij gekozen bladzijde van het sprookjesboek. Ga door Wessel! Dan leef je nog lang en gelukkig. Voor nu de tweede prijs.
De laatste van dit close up blok van zeer hoog niveau was Milan ten Bosch. Die zette dat hoge niveau door, ware het wel wat zenuwachtig. Maar dat zou ik ook zijn als ik zo’n ‘cleane’ matrix zou moeten uitvoeren. Mooi en stijlvol uitgevoerd en ook goed opgebouwd qua moeilijkheidsgraad. Hij eindigde door de matrix met 1 beweging van 1 hand te doen. Dit is typisch zo’n act die nu al heel heel prima is, maar over een paar jaar (zonder de zenuwen) ‘nóg veul mooierder’. Eerste prijs.
Wessel Kort en Milan ten Bosch
Leo Smetsers was ingehuurd als professionele act om de pauze op te leuken. Laat dat maar aan Leo over. De trucs vlogen ons in sneltreinvaart om de oren. Als verrassing had hij voor alle deelnemers een tas met goocheltrucs mee.
Lunch
Gaat hij nu werkelijk een stukje schrijven over de lunch? Jazeker, want dat was verrassing nummer 3. Geen salade uit een plastic bak. Nee, gewoon helemaal heerlijk met de hand gemaakt voor bijna 200 mensen. Soep erbij, en natuurlijk een broodje kroket… Had ik al verteld dat die pluim dik verdiend was?
Toneel
Luna Kyung uit Zuid Korea danste als een elfje door een bos met maar 1 boom. Bloemetjes van de boom werden glazen bollen, werden kaarten, vielen in snippertjes uiteen. Grote munten werden kaarten.. lichtjes, rook en weer bloemen die versnipperden. Poetisch, elegant en mooi.. Wat valt er verder nog over te zeggen? Eerste prijs in de Hans Klok competitie.
Goochelaar Lucas belandde in een kamer met tafeltjes waarop kisten stonden. Geen idee waar die kamer was en waarom Lucas daar binnen kwam, maar hij had het in elk geval beter niet kunnen doen. Hij moest iets opofferen, dan mocht hij er weer uit, zo werd ons verteld door een zwevend masker. Lucas liet z’n schoen verdwijnen, maar dat was voor het masker niet genoeg. Dan maar m’n arm in stukken gehakt, dacht Lucas. Dat lukte prima. De arm werd gelukkig ook snel weer heel. Daarmee overwon hij de geest en mocht hij weer naar buiten. Waar hij de aanmoedigingsprijs in ontvangst mocht nemen.
Luna Kyung en goochelaar Lucas
De tweeling ‘Magic Duo’ begon zittend op 2 klapstoeltjes in hawai-shirt en korte broek. Strandgeluiden maakte de sfeer compleet. Trucs als de verscheurde en gerepareerde krant, de welbekende parasol met doekjes en drie uit een krant geknipte gekozen kaarten kwamen langs. Maar een en ander kwam helaas niet helemaal uit de verf. Misschien was de wens om mee te doen met een NK hier wat te hoog gegrepen. Jullie zijn nog jong, het heeft geen haast. Ga lekker een jaar met een coach aan de slag zodat je volgende keer helemaal goed voorbereid het podium op kan.
Hierna werden we door Nigel Otermans getrakteerd op kaartmanipulaties, uitgevoerd in spijkerbroek en overhemd. Geen jasje dus om ladingen onder te verbergen! Daarna sloeg de sfeer om en keken we naar de zwevende doos illusie. Ik blijf dat een mooie illusie vinden, als ‘ie goed wordt uitgevoerd. En dat werd ‘ie. Mooie choreografie van ‘dansende’ doos en goochelaar op de muziek. Het slot begreep ik niet helemaal. Maar dat kan aan mijn leeftijd liggen. Derde prijs.
Magic Duo en Nigel Otermans
Zuid Korea was goed vertegenwoordigd. GeonHo Lee is een manipulator uit 2018. Dus geen gewone kaarten en balletjes, maar ‘dingen’ waarvan ik soms niet wist wat het was. Om te beginnen een moderne versie van de ‘vingerhoedjes’. Daarna veranderde een wit stokje in een magisch vierkant waar lekker visueel alles verdween dat je erdoorheen stak. De rode draad was een lichtgevende bal, waar van alles mee gebeurde. Nadeel vond ik dat het licht soms zo fel was, dat je letterlijk niet kon zien wat er aan de hand was. Bij vlagen wonderschoon, creatief en goed getimed, maar af en toe ook wat onduidelijk. Het bewegende theaterlicht maakte het er wat mij betreft niet beter op. Ik hoorde later van Manro dat dit de absolute wens van de Koreanen was. Gezien het applaus vond de zaal het in elk geval prachtig.
Magic Hylke vertoonde een truc die ik lang niet gezien had. Een bak helder water dat zwart kleurt. Hierin worden 3 kleuren zand gegooid, door elkaar gehusseld en 1 voor 1 weer keurig uit het water gevist. Eerlijk gezegd vond ik vooral zijn personage erg goed. Strak in modern outfit, met witte stropdas, en klein staartje.
Overigens was de kleding bij iedereen goed passend. Je ziet zelden nog een klein jongetje in grotemensenkleren. En gelukkig maar! Het ziet er zo een stuk frisser uit.
GeonHo Lee en Magic Hylke
Rob en Emiel krijgen concurrentie. Espen en Luca komen eraan. Met een lekker vlotte babbel pakten ze het publiek in. Toeschouwers mochten op een geleende telefoon getallen met elkaar vermenigvuldigen. Het eindgetal was, helemaal correct, van te voren al opgeschreven. Daarna verschenen de door het publiek gekozen kaart en vakantieland op de rug van de jonge goochelaars. Jongens, blijf bij elkaar en hou elkaar scherp, dan gaan we nog veel van jullie horen. De eerste prijs en de Grand Prix was de beloning.
Tot slot nam Alfredo Lorenzo het toneel in beslag. En dat bedoel ik vrij letterlijk. Je kunt duidelijk zien dat deze jongen een circus achtergrond heeft. Het showmanship is er met de paplepel ingegoten. Hij weet precies wat hij doet. Treedt op in waanzinnig mooie kostuums (bijna te mooi – kan dat?) en straalt aan alle kanten zelfvertrouwen uit. Hij manipuleert met kaarten en ballen en gaat daarna verder met een productie van ik meen een stuk of 7 kandelaars met brandende kaarsen. Wat een vuur en spektakel… Maar misschien was het allemaal iets te veel van het goede? De techniek liet hem bij de kandelaars wel heel erg in de steek en het vuur vloog alle kanten op, zodat een technicus het toneel op moest komen om het te uit te trappen. Het mocht de pret niet drukken. De jury beloonde hem met de tweede prijs.
Espen en Luca en Alfredo Lorenzo
De jury trok zich terug om een stevig robbertje te vechten over de puntenverdeling, wat ons de gelegenheid gaf te genieten van verrassing 4 en 5.
Zippo, strakke kaartmanipulaties waarbij, heel subtiel, bij iedere productie wat snippertjes de lucht in wapperen. Geinige moderne choreografie waarbij de kaarten werden vervangen door smileys en ‘like-duimpjes’.
Tot slot Hannah. Over haar is op deze site al eerder geschreven, maar ik zag haar nu voor het eerst ‘live’. En oei. Wat mooi! Kaartproducties zonder gefoezel en de zwevende wandelstokken werden absoluut naar een hoger niveau getild. Zoals assepoester met vogeltjes danste en speelde, danste en speelde Hannah met haar kaarten en stokken. Een top-afsluiting van dit heerlijke dagje goochelen.
Zippo en Hannah
De prijsuitreiking
Ho stop halt. De enige echte afsluiting was uiteraard de prijsuitreiking.
De uitslag is HIER te vinden. Of die terecht is laat ik in het midden. Een jury ‘sport’ is aan discussie onderhevig en dat zal altijd wel zo blijven.
Winnaars van de Hans Klok Trofee Luna en TaeHwan Kim
Maarrrrr. Ik wil over de prijsuitreiking toch iets kwijt.
Zeventien (!) prijzen voor 16 deelnemers. Noem me ouderwets, maar ik vind het te veel van het goede.
Bovendien snap ik de Hans Klok Trofee niet. Een Trofee is toch een extra prijs? Dit keer was het een complete competitie. En wie had bedacht om eerst de Hans Klok Trofee uit te reiken? Zo was de spanning er voor het NK wel een beetje van af (De beste Nederlander bij de Hans Klok Trofee zou automatisch winnaar zijn bij het NK, daar hoef je geen wiskunde voor gestudeerd te hebben). Dan twee keer een Grand Prix, allebei in toneel (terwijl volgens de jury voorzitter het niveau bij close up beter was). Afijn, ik was gewoon de draad een beetje kwijt. Misschien is het tijd om een commissie in te stellen die een groep wijze goochelaars bij elkaar roept om een advies te formuleren over hoe we volgend jaar de prijzen gaan verdelen.
Tevreden?
Belachelijke vraag. € 35,- is geen geld voor zo’n fantastische dag vol verrassingen.
En er waren nog dealers ook. Woepiedoepie, wat zat ik vrolijk in de auto op de terugreis.
Hilbert
foto’s: Nicole Ridderhof
Lees ook de column van JP over deze dag.