Eerste indruk

Je weet nooit écht met wie je een praatje maakt. Die persoon kan een terrorist zijn, of een groot leider. Ik zal het uitleggen…

Het begon in Israël. Een bom ging af in een toeristisch gebied van Jeruzalem. Tientallen mensen waren dood of gewond en alle belangrijke shows van ons congres werden geannuleerd. Een jonge goochelaar, geboren in Italië maar intussen woonachtig in Boedapest, stond voor een uitdaging met het runnen van het congres onder deze omstandigheden. Ik ben hem gaan helpen, maar heb daar verder nooit meer aan terug gedacht. Dat was meer dan 16 jaar geleden.
Ik ben net terug uit Boedapest, Hongarije. Ik ben ingevlogen, verbleef in een schitterend hotel en mocht mijn volledige avondshow spelen in een goed uitgerust theater voor fans van magie die mij waren komen zien in mijn eerste show in hun land. Waarom was ik hier terecht gekomen? Omdat ik 16 jaar geleden aardig ben geweest voor een jonge goochelaar.

Die goochelaar is David Merlini, één van ’s werelds beste ontsnappingskunstenaars, beroemd om zijn “Frozen in Ice” stunt, en “Inside of Concrete” ontsnapping. Als je ze googlet, zul je versteld staan van de hoeveelheid publiciteit die David met deze stunts geoogst heeft.
Nou, de meeste goochelaars beginnen eenvoudig. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, had ik geen idee dat David één van de meest beroemde ontsnappingsartiesten zou worden van de nieuwe generatie. Ja, hij had skills en goede ideeën… maar wie had dit gedacht? Het zette me aan het denken over hoe vaak ik jonge goochelaars ontmoette die later grote successen zouden boeken.

Met wie spreek ik?

Ik stond in een hotellobby in Austin, Texas, eind jaren ’90, toen ik een paar jonge knullen toffe dingen zag doen met card fans en flourishes. We hebben wat gelachen en een paar moves uitgewisseld, maar hun namen leerde ik jaren later pas kennen: Dan en Dave.

Midden in de nacht zat ik in een jamsessie met een aantal van de slapeloze jongelui in de lobby van het nationale IBM-congres. We deelden moves en goochelverhalen, en praatten over wat we aan de huidige staat van de goochelkunst goed en slecht vonden. Eén van de kids zei dat hij een boek wilde schrijven, ik dacht dat hij daar wat jong voor was. Ik kende zijn naam niet, maar kwam er later achter dat hij Joshua Jay heette. Hij schreef zelfs nog een artikel over onze ontmoeting in MAGIC Magazine.

Ik stond backstage tijdens een show in Wenen, vlak voor het FISM in Den Haag, in 1986. Ik hielp een jongeman aan ideeën voor zijn werk met zonnebrillen, goochelstokken en kaarten. Die ideeën zitten anno nu nog steeds in zijn act. Topas zou wereldwijde roem vergaren, maar hij gaf me toen al ideeën die ik nog steeds in míjn act gebruik!

Ik heb geleerd dat leeftijd niet echt een factor is in kunst. Veel van de jonge mensen die ik heb ontmoet hebben schitterende vooruitstrevende ideeën en een sterke visie over wat magie kan zijn. Ik heb ook geleerd, van mijn vele ontmoetingen met goochelaars, dat je maar één keer een eerste indruk kunt maken.

Mijn vriend Lance Burton deelde een waardevolle les met een groep leerlingen tijdens een recente masterclass. Als hij terugkeek op zijn leven, dacht hij niet dat er ook maar één ontmoeting was waarbij hijhad gedacht: “weet je, ik had zou nu wat minder aardig moeten zijn”. Maar hij herinnerde ons eraan dat we altijd kunnen overwegen om aardiger te zijn als we iemand ontmoeten.Eén van de lessen die ik heb geleerd van goochelcongressen is om me over te geven aan het moment en niet me langs fans en vrienden te haasten om ergens anders te komen.

Ik geef me over!

Ik herinner me dat ik een ruimte met dealers binnenliep tijdens het World Magic Seminar in Las Vegas en omringd werd door camera’s, fans en tv-ploegen. Bij deze evenementen is dat te verwachten, maar ik wilde me erdoor heen wringen en bij de dealers neuzen naar de coole nieuwe goocheltrucs.
Toen realiseerde ik het me: waarom me langs fans haasten die ik met hard werken heb gecultiveerd en geïnspireerd, alleen om meer trucs te kopen om andere mensen te verwonderen zodat ik me later langs hén kan haasten? Het leek allemaal zo nutteloos en een vicieuze cirkel.
Toen besloot ik onmiddellijk om me over te geven aan het moment en 100% aanwezig te zijn. In de schijnwerpers staan kan veel van je vragen en zelfs fysiek uitputtend werken. Tijdens het recente FISM leek het alsof meer dan 2000 mensen een camera hadden en meerdere foto’s wilden met elke goochel beroemdheid. Het kostte me uren om van de ene naar de andere kant van de grote hal te komen. Er was een hoop geduw en getrek. Al die tijd bleef ik mezelf inprenten dat ik maar één kans kreeg om een goede eerste indruk te maken en dat enig vertoon van ongemak of ongeduld gezien kon worden als persoonlijke afwijzing… Dus ik zei tegen mezelf dat ik moest ontspannen, ademhalen en genieten van het moment, want dit zijn de momenten waar ik naartoe had gewerkt.

Zet je Facebook gezicht op

Niks is erger dan jezelf terugzien in een foto met een kop alsof je liever ergens anders was. Ik probeer te vermijden om een foto te nemen met een negatieve uitdrukking op mijn gezicht. Onthoud, vrienden, Facebook is voor altijd. David Copperfield bezocht een aantal maanden terug onze masterclass. Hij was heel geduldig met onze studenten en gaf ze allemaal gelegenheid tot een foto. David nam alle foto’s. Ja, je leest het goed: elke leerling kwam naar David toe en gaf hem hun camera. David kende precies de juiste manier om de foto te nemen en had controle over alle foto’s. Zijn beeltenis is één van de meest bekende in de wereld van de magie… en deze aandacht voor detail voor ELKE foto van hem maakt het cruciale verschil.
Ik ben op tournee geweest met topartiesten als Diana Ross en Tom Jones en heb gezien hoe zij zich moeten afschermen van het publiek, ontmoetingen vermijden als ze reizen en afstand houden tot de menigtes en fans die ze met hard werken hebben vergaard. Tegenstrijdig, toch?

Je weet het maar nooit: de fan waar je vandaag mee poseert voor een Facebookfoto kan de volgende grote magische ster of opiniemaker in de goochelwereld zijn. Ik neem de tijd en energie om elk individu persoonlijke aandacht te geven. Ik hoop dat we elkaar ontmoeten en ik dat moment met jou kan delen!

Jeff McBride

Dit artikel verscheen eerder in The Secret Journal in 2011 is overgenomen met toestemming van de auteur.