Goochelen en de verslagen daarover zijn de laatste jaren enorm veranderd. Mede door de sociale media weten we heel snel hoe een voorstelling of optreden is verlopen.
Eén door iemand die er iets over schrijft en twee door degene die zelf over zijn optreden schrijft.
Ik lees alleen maar ‘Halleluja-verhalen’. De positiviteit is ons af en toe (ik zeg het voorzichtig) naar het hoofd gestegen.
Hebben wij als goochelgemeenschap nog wel een reële kijk op ons vak?
Helaas moet ik daar een paar vraagtekens bij zetten en ik zal proberen uit te leggen waarom en ik zal mezelf daarbij niet sparen.

Laatst ontstond er een discussie in een facebookgroep over een paar opmerkingen over een Nederlandse goochelaar. De persoon die de opmerkingen maakte, gaf aan wat hij niet goed vond aan de show en vergeleek het met een andere show.
Eigenlijk heel netjes omschreven, zonder iemand moedwillig te beschadigen of in een negatief daglicht te stellen. Geen grote woorden, geen vileine opmerkingen. Kortom zoals je dat hoort te doen, anders diskwalificeer je jezelf, a la Trump zal ik maar even zeggen.
Meteen ontstond er toen een discussie of dat bericht niet verwijderd moest worden.
Vreemd, heel vreemd vond ik dat. Iemand die in de schijnwerpers staat en zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, weet dat de kans bestaat dat….?
Vergelijk het even met andere bekende Nederlanders. Die krijgen ook veel over zich heen. Theater recensenten zijn ook niet mis hoor over allerlei producties. Nog afgezien van wat er soms aan politieke commentaren wordt gespuid.

Nu terug naar ons wereldje. Als je daar ook maar een iets afwijkende mening over een Nederlandse goochelaar naar voren brengt, krijg je veel over je heen.
Let op het woord; afwijkende mening.
Laat ik bij mezelf blijven als voorbeeld. Een aantal jaren geleden trad ik op als buikspreker bij de jeugdkampioenschappen. De act was een regelrechte ramp. Dat wist ik na drie minuten, zei het later tegen iedereen en hele goede vrienden van mij zeiden dat ook meteen, gelukkig.
Het was gewoon waar, punt uit.
Hoe ontzettend groot was mijn verbazing toen ik later in een verslag las dat het een bijzonder originele- en amusante act was.
Kom op, dat kan toch niet. Durfde de verslaggever niet te zeggen dat de act niet goed, niet af was of dat ik mijn dag niet had? Was wel zo eerlijk geweest vond ik en vind ik nog steeds.
Met alleen lovende kritieken schiet je niks op. Luister niet teveel naar je bewonderaars, is mij altijd voorgehouden. Luister vooral ook naar hen die met gedegen kritiek komen en doe daar iets mee.
Moeilijk hoor om naar dingen te luisteren die je liever niet wil horen.

De mensen die zo vaak aanhalen dat wij in een vrij land wonen en dat je hier het recht hebt op vrije meningsuiting, hoor je dan ineens in ons beroepsveld gillen dat dit niet kan en dat je geen collega’s afvalt. Lijkt mij een voorbeeld van een dubbele moraal.

Maar nu even de koppeling naar de NMU. Vroeger (ja, daar heb je die ouwe… weer) werden de juryverslagen van alle deelnemers gewoon in het toen uitgegeven orgaan van de NMU gepubliceerd. Dat kon een ieder lezen. Soms leuk, soms helemaal niet. Maar het doel was duidelijk een eerlijk verslag van een jury van een moment opname (let op de formulering!).
Ergens heeft men besloten om dat niet meer te doen om geen zieltjes te krenken, helaas.
In alle andere vakgebieden gebeurt het wel, maar wij bevinden ons nu in een uitzonderlijke situatie en dat lijkt mij niet bevorderlijk, laat staan gezond.
In de Informagie moet ik ook helaas opmerken dat er naar de buitenwereld een spiegel wordt voorgehouden die, mijns inziens, niet altijd de reële werkelijkheid weergeeft.
Verslaggevers zijn voorzichtig geworden. Laten dingen weg om geen bagger over zich heen te krijgen.
Kom op, zo moeten we toch niet met elkaar omgaan?
Ik las pas een heel eerlijk Duits verslag over ons afgelopen congres in Ede. Ik verbaasde me over de eerlijke- en oprechte manier van verslaggeving, waarbij een Nederlandse goochelaar er niet zo goed afkwam. Klopte het? Voor het grootste gedeelte wel, maar vond het toch rot om te lezen, omdat de waarheid hier niet verdraaid werd, alsof het allemaal “meer dan geweldig en geslaagd was”.

Ik bedacht me toen dat wij het zo ook zouden moeten doen. Netjes en op feiten gebaseerde waarneming omschreven, waarom het niet goed was.
Als we eerlijk met elkaar omgaan en het juist verwoorden kunnen we er toch alleen maar beter van worden?
Dat is dan ook wat ik van ganse harte hoop dat er ergens een kentering, een omslag komt zodat we er met z’n allen alleen maar beter van worden.
Dit vak ligt me na aan het hart. Net als in een relatie (als je die hebt), dan moet je alles kunnen zeggen, zonder de ander in het harnas te jagen of te kwetsen.
Zullen wij dat met z’n allen gaan proberen? Lijkt me geweldig!
“Make the Dutch realistic again”

John Anders