Blackpool Magic Convention 2016


Al weer voor de 64ste keer organiseerde the Blackpool Magic Club in samenwerking met Derek Lever het jaarlijkse goochelcongres in Blackpool. “Congres” is eigenlijk niet het goede woord, het is eigenlijk meer een beurs. Net zoals je op de huishoudbeurs huisvrouwen met tassen vol ziet sjouwen, zie je in Blackpool goochellaars met tassen vol nieuw goochelmateriaal zeulen. Net zoals de huisvrouwen vallen voor handige keukenhulpjes, zo laten de goochelaars zich in Blackpool verleiden door gelikte demonstraties. Mooie routines in plaats van lekkere recepten.

Met ca. 3600 congresgangers is de Blackpool Magic Convention inmiddels officieel geregistreerd in het Guiness Book of Records als grootste goochelevenement ter wereld. Blackpool is – zoals u inmiddels zult hebben begrepen – niet te vergelijken met welk ander goochelcongres dan ook. Je struikelt letterlijk over de hoeveelheid dealers (ca. 130 dit jaar), er is vrijwel geen concours (alleen goochelen voor kinderen, waarbij buikspreken een belangrijke component bleek te zijn), maar er zijn maar liefst drie galavoorstellingen en een groot aantal lezingen. Daarnaast nog veiling van tweedehands goochelspullen, een dealers demonstratie, Magic Speed Dating, een close up master class en twee Close Up Gala’s. Je hoeft je de drie dagen in Blackpool dus bepaald niet te vervelen.

Met een dergelijk groot aanbod is er uiteraard ook een hoop kaf onder het koren, dus je moet wel zelf actief op(onder)zoek gaan naar de krenten in de pap. Zoals valt te verwachten is er namelijk ook heel veel oude wijn in nieuwe zakken (“verbeterde versie van…”, V 2.0 of V3.0 etc.).

Als je je vlucht bijtijds boekt dan kun je goedkoop naar Blackpool vliegen, d.w.z. de meeste vluchten gaan naar Manchester waar op loopafstand het treinstation met de trein naar Blackpool North is. Deze stopt bijna aan de kust en van daar is eigenlijk ook alles vrijwel op loopafstand. De hotels zijn – zeker in de winter – spotgoedkoop. Blackpool ondervindt als badplaats namelijk grote concurrentie van goedkope aanbiedingen van landen zoals bijvoorbeeld Griekenland, Turkije en Tunesië. Daar zijn meer zonuren, is de temperatuur wat aangenamer en worden vaak all-in arrangementen aangeboden voor prijzen die je bijna niet kunt geloven.

Daarmee is Blackpool de afgelopen decennia snel achteruit gegaan. In de weekenden trekt het nog wel veel deelnemers aan zgn. stag- of hen parties (vrijgezellen avonden), waarbij de drank ruim stroomt wat niet altijd tot een verheffend straatbeeld leidt.

Op het congres zag ik heel veel tatoes, mannen met curieuze baarden, vreemd geschoren koppen, kleine schoteltjes in hun oren, piercings waar ook maar, extravagante outfits etc. Kortom heel veel vogels van verschillende pluimage en de schaarse dames deden daar vaak ook niet voor onder. Deze trend lijkt ieder jaar verder toe te nemen.

Ik schat het aantal Nederlandse deelnemers op ca. 100, maar het blijkt erg moeilijk exact in te schatten want er liepen ook nogal wat Vlamingen rond. Op de goed bezochte donderdagavond (the night before party) was er in het congres hotel – The Ruskin – een zeer geanimeerde Hollandse avond met ook nog een minicompetitie, die gewonnen zou worden door Shin Lim.

Daarna naar bed met een gevoel gelijk aan dat je morgen jarig zult zijn of dat Sinterklaas komt: vol verwachting uitkijkend naar alle nieuwe verleidingen. Het gevoel van een klein kind in een snoepwinkel.

De hoofdtoon van Blackpool blijft zeer Brits met veel Ierse, Welshe en Schotse accenten. De grappen van de MC’s tijdens de gala’s, zijn voor ons: “allochtonen”, vaak maar moeilijk te volgen, zoals een Engelsman hier een grap over Roel van Velzen of Jeroen Dijsselbloem ook maar moeilijk zal kunnen volgen, zeker in het Twents, Zeeuws of Limburgs. Verder wel heel erg veel dubbelzinnigheden en toespelingen. De sterke Britse uitstraling is echter ook wel weer een leuke afwisseling en vormt soms hernieuwde kennismaking.

De MC’s lijken echter al hun – vaak oubollige – grappen zo uit boekjes van (het Britse equivalent van) Bob Orbin gehaald te hebben. Mensen in het publiek worden genadeloos over de hekel gehaald en iedereen vindt het nog steeds leuk en grappig en men bewondert de “gevatheid” van de MC in kwestie. Daar is echter weinig “gevats” aan, het publiek heeft dezelfde grappen al meermalen gehoord en ze stelen schaamteloos van elkaar, maar ja: het is nu eenmaal usance en dus lacht men graag van harte mee.

De dealers range liep van oude kindertrucs, rubberen kippen, (onherkenbare) tweedehands spullen tot de modernste electronica voor mentale effecten. Noord en Zuid Amerikanen, Europeanen en veel Aziaten. Van grote illusies tot kleine close up effecten.

Het was niet doenlijk om alle lezingen af te lopen want vaak moest je kiezen. Pierric – de FISM wereldkampioen 2015 in Close up zou aansluitend aan de eerste gala avond nog een lezing geven. Een ongelukkig tijdstip, zoals later zou blijken. De gala avond liep maar liefst anderhalf uur uit (!), dus toen Pierric om 11.45 u. (na al die tijd te hebben staan (af)wachten) met zijn lezing begon, kwam de bewaking 5 minuten later met het bericht dat iedereen voor 12.00 u. het pand diende te verlaten. Pierric bood aan om zijn lezing op een ander tijdstip te houden. Dat bleek alleen te kunnen op het tijdstip waarop een lezing van Jeff McBride gepland stond. Deze weigerde echter alle medewerking. Pierric was toch al behoorlijk ongelukkig met de congres organisatie, want bij aankomst kreeg hij te horen dat hij ook nog diende te goochelen voor de sponsors, de pers te woord zou moeten staan en zich verder beschikbaar diende te houden voor andere voorkomende gelegenheden. Hierover was niets contractueel overeengekomen. Al deze negatieve ervaringen tezamen hebben hem doen besluiten om vroegtijdig Blackpool te verlaten. Doodzonde, want uit de vijf minuten die ik van hem gezien heb werd mij al snel duidelijk dat hij niet zonder reden wereldkampioen geworden was en ik had maar wat graag de hele lezing gezien.

Tijdens de gala’s hadden de “niet-goochelaars”, zoals wel vaker het geval is, heel veel succes, zoals Norman Barrett die een zevental grasparkieten allerlei acrobatische toeren wist te laten verrichten, met veel humor en de parkieten leken er zelf ook veel plezier aan te beleven. De twee Britse illusionisten (Danny Hunt’s Amethist en Guy Barrett) kwamen niet verder dan de bekende standaard illusies. Een verfrissende uitzondering was The White Magic Rabbit van Dion. Dion vertoonde zich daar in een heel andere gedaante en rol, het zag er allemaal heel mooi uit en het was allemaal verrassend, nieuw en ook zeer goed uitgevoerd. Dapper om deze nieuwe weg in te slaan!

Ik schreef al over Jeff McBride, deze reist veelal in gezelschap van Eugene Burger en Dr. Larry Hass en gedrieën vormen ze The Las Vegas School of Magic. De laatste gaf ook een lecture waarbij hij regelmatig moest laten vallen dat hij “dr” was, dit echter in de filosofie en niet in de goochelkunst. Dat was ook wel te merken, eerlijk gezegd.

Tijdens de tweede gala show oogstte Strange Comedy veel succes. Een act waarbij mime, acrobatiek en enige goochelkunsten zeer professioneel werden neergezet. Beide artiesten bleken jarenlang bij het Cirque du Soleil gewerkt te hebben en dat was duidelijk te zien: grote klasse!

Otto Wessely vertoonde zijn act, zoals we die al vele malen gezien hebben. Dat bleek voor veel mensen in de zaal niet het geval en hij had dan ook veelvuldig de lachers op zijn hand. Het blijft nog steeds zeer geestig om te zien.

Christian Farla mocht de avond afsluiten en deed dat met veel energie en enthousiasme. Het zag er allemaal prima uit en liep zeer geolied. Indrukwekkende illusies, ook qua omvang en uitvoering. Ook een aantal zeer originele, waarmee hij zich positief onderscheidde van zijn Britse collegae. Voor op het toneel stonden een aantal “vlammenwerpers” die echter wel heel vaak in stelling gebracht werden (en dat is natuurlijk ook heel verleidelijk) waarmee er enige overkill aan dit effect ontstond. Greg Wilson presenteerde de avond op uiterst correcte wijze en vormde daarmee een verfrissende afwisseling ten opzichte van zijn sleetse en oubollige Britse tegenhangers.

In de derde gala avond vertoonde Dion zijn tango act. Foutloos en een lust voor het oog. Perfect op de muziek getimed en met zeer sierlijke bewegingen en een romantisch “verhaal”. Andere prima acts waren: Chris Torrente (komisch), Jidinis (illusies), Donimo (mime, clown), Gerald Le Guilloux (duiven) en Igor Trifunov (schier eindeloze flessenproductie, prachtig nummer). Otto Wessely zou nog een keer terugkeren, maar deze act was een echte domper (productie van 30 Fantasio wandelstokken en verder niets, op verveelde wijze gebracht). Rafael liet zien dat je als illusionist ook prima een verhaal of rode draad in je act kunt inbouwen. Hij speelde Dracula in een prachtig decor en met mooie illusies. Veel humor en veel verrassende wendingen. Een mooi rond geheel.

Jeff Mcbride zou deze avond afsluiten en ik was blij dat ik op dat moment stilletjes de zaal uit kon, want deze act is al 30 jaar hetzelfde.

Met bovenstaande verslag heb ik u enkel een algemene indruk en dus geen verslag van minuut-tot- minuut willen geven, want dat is schier onmogelijk. Hoogtepunten – voor mij althans- : Pierric (act en inleiding lezing), lezing Will Houston – close-up, de close-up (carto) act van Shin Lim en de act van Xavier Tapas (gala). De dieptepunten zal ik u besparen, want dan wordt dit verslag te lang. Ik heb onvermijdelijk het nodige gemist wat misschien wel nog het vermelden waard zou zijn geweest en verder wordt mijn selectie gedreven door mijn eigen voorkeuren. Dat moet u mij maar niet euvel duiden en anders: in 2017 is er weer een Blackpool Magic Convention!

Gandalf