B(iz)arre tijden
Ik was al enige jaren met pensioen en was gewend om een groot deel van de dag thuis door te brengen. De afgelopen twee weken is mijn agenda echter leeg “gegierd”. Geplande films, een opera, meerdere verenigingsbijeenkomsten en ook vergaderingen kon ik de één na de ander uit mijn agenda schrappen.
Een groot deel van de vrijgevallen tijd werd echter direct ook weer opgeslokt door een internet-addictie vanwege de permanente dreiging die maar moeilijk goed in te schatten was.
Ik kreeg hetzelfde unheimische gevoel weer over mij als ik had ten tijde van de eerste Golfoorlog, toen mijn familie naar Nederland geëvacueerd was en ik in Saoedi Arabië, als manager van een bankfiliaal, noodgedwongen op de winkel moest blijven passen. De ontwikkelingen afwachten, je zo goed mogelijk indekken tegen al of niet bekende risico’s etc. en tegelijkertijd maar hopen dat e.e.a. weer snel zou overwaaien. Dat laatste gevoel of vertrouwen heb ik nu echter nog niet.
En dan heb je alle tijd van de wereld voor jouw geliefde hobby. Het merkwaardige is echter dat ik bij mijzelf vaststel dat ik mij daar maar moeilijk toe kan zetten vanwege een permanente staat van onrust in mijn hoofd. “Belangrijkste bijzaken” als Eurosongfestival en voetbal verliezen eveneens snel aan belang.
“Als ik nu een nieuw effect in ga studeren, wanneer kan ik dat dan weer op een clubavond vertonen”. Een slap excuus dat me toch een beetje weerhoudt. Ik hoef er ook niet echt op uit om iets nieuws aan te schaffen, want er liggen nog genoeg maagdelijke effecten “in de kast”. Ooit daar zorgvuldig opgeborgen voor “wanneer ik er tijd voor zou hebben”….Je zou willen plannen, maar hoe en waarvoor? Je zou jezelf willen vermannen om even de buitenwereld op ijs te zetten en je daar niet langer door te laten afleiden.
Op een of andere manier lukt mij dat maar slecht, maar ik kan ook niet veel langer in de huidige staat van inertie blijven hangen, dus vandaag weer een hernieuwd goed voornemen. Bij het schrijven van een column zit ik weliswaar aan de computer, maar “even niet op Internet”.
Onlangs werd ik gebeld door een goede goochelvriend die mij vroeg of ik de Apocalyps had en zo ja, of ik hem een scan van een effect kon toesturen. Dat dwong mij om op zoek te gaan en al bladerend ontdekte ik wat een schat aan effecten daarin opgenomen waren. Het effect in kwestie behoort inmiddels tot één van mijn favorieten. Ik ga dus nog veel meer “bladeren de komende tijd”, want iets beters kan ik niet verzinnen.
Een ander voornemen is om me minder op zgn. “gimmicked decks” te focussen. Ik laat me keer op keer tot aankoop verleiden omdat het effect daarmee zo ijzersterk is. Ik merk echter dat ik na vertoning op de club deze in de praktijk, goochelend voor leken, er maar weinig gebruik meer van maak. Vormt de benodigde deck switch misschien een psychologische barriëre? Ik weet het zelf niet.
Wat ik wel weet is dat met een beetje kaartentechniek en een gewoon ongetrukeerd spel de mogelijkheden vrijwel oneindig zijn. Veel van deze effecten zijn uitgedokterd en uitgewerkt door grotere goden in de goochelkunst dan ik en doen vrijwel niet onder voor de originele getrukeerde versie.
De Stoïcijnen hebben een levensstijl van: “Je moet je alleen druk maken over dingen waaraan je zelf iets kan doen en niet over dingen waar je zelf niets aan kunt doen”. Het valt me verdomd zwaar om deze levensstijl tot de mijne te maken, ook al weet ik dat dit waarschijnlijk – zeker onder de huidige omstandigheden – de enige en de beste is.
Nu maar hopen dat de crisis toch nog iets “goeds” oplevert.
Gandalf