Nanto subarashī matchi
Wat een fantastische wedstrijd!
Voor ons begon het concours al een paar weken eerder op papier, een concours of festival is altijd de gelegenheid om nieuwe vrienden te maken en zo ook ondergetekende. Vorig jaar heb ik al kennis mogen maken met Hannah uit Japan, die tijdens het Dutch Festival of Magic de Hans Klok Trofee won. Dus toen Kees Ros mij terloops vroeg of ik nog een leuk idee had als gast-act voor het juniorenconcours hoefde ik niet lang na te denken: letterlijk in een nanoseconde zei ik: Hannah, dat is nou een act waarvan ik denk dat veel mensen die graag nog een keer willen zien.
En niet veel later was het eerste officiële contact gelegd. Na veel mailverkeer over en weer en dingen afstemmen, was het zaterdag 14 april dan zover. Na een vlucht van 18 uur vanuit Tokyo met een tussenstop in Dubai was ze daar eindelijk weer…: Hannah zette voet op Nederlandse bodem en het was een hartelijk weerzien. Na een hapje en een drankje gingen we meteen verder richting Meppel, lekker met de trein en Hannah keek haar ogen uit terwijl de trein langs het Nederlandse landschap voorbij raasde. Ook duurde het niet lang voordat diezelfde ogen zich sloten, wat ik me na 20 uur reistijd/vliegen ook wel kan voorstellen.
Op Meppel “grand central station” stonden Manro en Gerhard Hessling ons op te wachten om meteen door te gaan naar Studio Gala voor de laatste aanwijzigen met licht en een repetitie en ik wil toch even uitspreken dat ik diep maar dan ook diep respect heb gekregen voor Hannah. Na zo’n lange reis nog een weergaloze repetitie doen totdat alles perfect is, dat vind ik grote klasse en daar neem ik mijn spreekwoordelijke goochelhoed voor af.
Na de repetitie even wat gegeten en daarna door naar het hotel, want iemand had overduidelijk rust nodig om de volgende dag weer te kunnen stralen op het podium. Zelf ging ik met informagie-fotograaf Nicole even naar de bar en daar kwamen we Marcel en Aquila junior tegen, Dennis Oosterwold schoof ook nog onverwacht aan en zo werd het gewoon een gezellige avond waar we even rustig konden bijpraten.
Zondag 15 April….D-day, of liever gezegd J-day, (J = Junioren). Veel goochelaars van over de gehele wereld hebben hier lang naartoe gewerkt en het beloofde een lange magische dag te worden. Ook bij het ontbijt was het een magische boel, want het bleek dat Manro iedereen in hetzelfde hotel gezet had, dus ook daar was het een onverwacht weerzien met artiesten die elkaar al tijden niet gezien hadden. Maar veel tijd voor gezelligheid was er niet, er moest gewerkt worden, dus snel in colonne naar Studio Gala voor het 34e Nationaal Juniorenconcours en de wedstrijd om de Hans Klok Trofee.
Jim en Victoria presenteerden de dag en ik durf wel te zeggen dat ze dit subliem gedaan hebben. Jim presenteerde in het Nederlands en Victoria deed het voornamelijk in het Engels. Zo ontstond er een mooie mix zodat iedereen die aanwezig was van buiten de Nederlandse landsgrenzen het goed kon volgen. Trouwens, de organisatie zat ‘m stiekem wel te knijpen, want in de avond was er ook nog de dinnershow en er waren twijfels over hoe ze de ombouw moesten bolwerken binnen de zeer korte tijd die er beschikbaar was tussen deze twee evenementen door.
Dus Jim en Victoria schakelden nog een tandje bij en in sneltreinvaart werd er door het programma geploegd zonder de boel af te raffelen. Het publiek genoot van de wedstrijd en achter de schermen werd er kei maar keihard gewerkt, zo hard zelfs dat op een bepaald moment er voorgelopen werd op schema. Aan de voorkant merkte je daar als publiek niks van, ook niet bij de artiesten, die leken allemaal wel vleugels te hebben gekregen.
De ene act was nog niet geweest of daar stond de volgende al weer achter het doek klaar. Dit jaar lag het niveau hoog, huizenhoog zelfs; niet alleen bij de Koreaanse delegatie maar ook bij de Nederlandse ploeg. De volle zaal met toegestroomd publiek stimuleerde alle deelnemers naar nog grotere hoogten en een volle bak is dan zeker een heerlijke stimulans als artiest. De jeugd verdient ook op die manier deze support. Tenslotte vormen zij de schouders die de magie in Nederland en daarbuiten verder moeten dragen. We kunnen wel vaststellen dat de magische toekomst voor Nederland goed verzekerd is, heel goed zelfs, maar ook de magie uit Korea en Japan is iets om in de gaten te houden. Je zag als toeschouwer een leuk verschil in presentatie en uitvoering van een act uit het binnenland of het buitenland en dit verschil in visie op magie werd dus overduidelijk zondag in Meppel.
Bouwen we in Nederland voort op klassieke nummers om die in een nieuw jasje te steken, zo lijkt het bij onze Koreaanse magische vrienden wel te gaan om die klassiekers nog harder bij de lurven te pakken en er een geheel andere draai aan te geven.
Zo kennen we allemaal wel het effect “three card monte” maar in de versie die ik zondag gezien heb krijgt dit effect een hele andere dimensie. Toen moest de toeschouwer het konijntje vinden onder een hoge hoed, gooi daarbij wat technieken van het bekerspel en je hebt opeens een hele andere act, waar je naar zit te kijken. Jammer genoeg viel deze dame niet in de prijzen, misschien kwam het door de taalbarrière of de onduidelijkheid bij de toeschouwer wat er gedaan moest worden, maar het is wel een heel mooi voorbeeld van hoe een act om te bouwen is.
Ook in Korea weten ze het geheim dat goede coaching het magische ingrediënt is voor een succesvolle act. Het meest bekende voorbeeld in Nederland bij de junioren is Alfredo Lorenzo; als hij op het podium staat dan staat er een artiest en als het dan even niet loopt zoals het moet dan moet je improviseren en ook dat is een teken van goede coaching. Alfredo liet zich niet uit het veld slaan door de technische kinkjes in de kabel en dit resulteerde alsnog voor hem in een tweede prijs.
Ook bij de deelnemers van de andere clubs merkte je echt dat iedereen een goede coaching heeft gekregen, dus langs deze weg wil ik al die coaches complimenteren met hun harde werk achter de schermen, want ga er maar aan staan: een act klaarstomen voor het concours, dat is al een wedstrijd an sich.
Hilbert heeft al veel verteld over de wedstrijd dus wil je daar meer over weten dan moet je zijn verslag vooral lezen, als je dat al niet gedaan hebt.
De dag verliep dus voorspoedig en de prijsuitreiking begon zelfs een half uur voor op schema. Inmiddels zijn alle prijswinnaars bekend, maar wil je de volledige uitreiking zien, dan kan dat uiteraard:
Na de prijsuitreiking schoot ik juryvoorzitter Rene Laurant nog even, aan want ik wilde van hem ook nog het een en ander weten, niet wetende dat ik inbrak in een fotomomentje dat stond te gebeuren.
En uiteraard kunnen grand prix winnaars Espen en Luca ook niet ontbreken met hun act die deels geïnspireerd was op het werk van Rob en Emiel. Ook bij hen: bekende mentale nummers in een heel ander jasje; top gedaan mannen. Ik denk dat Rob en Emiel trots zijn dat jullie hen hebben gebruikt ter inspiratie.
Daarna was het tijd om op te ruimen en om ons op te maken voor het avondprogramma: namelijk de dinnershow van Studio Gala. Manro had niks teveel gezegd: een spectaculaire show met veel magie, zang en dans en wederom als speciale act Hannah die nogmaals een optreden gaf, maar dit keer voor overwegend een lekenpubliek. Nu kregen Manro & Loïs al de nodige “oh’s en ah’s” te verwerken, bij Hannah was dat niet anders, want weer zat het publiek ademloos te kijken en kon ze rekenen op een langdurig ovationeel applaus.
Het eten was heerlijk en ook bleven de glazen constant gevuld; je wordt als bezoeker van de dinnershow extreem in de watten gelegd door iedereen en ik snap nu waarom deze show zo goed bezocht wordt. Je bent echt een hele avond onder de pannen en je wordt van alle gemakken voorzien, ook hier mijn complimenten voor het team dat deze avond mogelijk maakte.
En dan is het al weer tijd om naar huis te gaan. Moe maar voldaan ging het licht uit en als ik zo terugdenk aan deze dag dan kan ik alleen maar concluderen dat het een fenomenale dag is geweest: het programma liep als een trein, de acts waren van een zeer goed en hoog niveau, de innerlijke mens werd de gehele dag door goed verzorgd en iedereen ging – daarvan ben ik overtuigd – met een voldaan gevoel naar huis.
Jean-Paul